بینایی دل ها
وقتی آیات و نشانه های خدا
بر در و دیوار و در آفاق آسمان و جهان درون در تجلی است ،
وقتی خلقت تابلویی است که عظمت و هدفداری جهان را نشان می دهد ،
وقتی «موعظه» بردل می نشیند و جان را دگرگون می سازد ،
آن چشمی که در پهنه هستی آیات را نبیند و این همه تابلوی جمال را مشاهده نکند ،
اگر کور نیست ، پس چیست؟
قرآن کریم به صراحت و وضوح چنین تعبیر می کند:
فَإِنَّهَا لَا تَعْمَى الْأَبْصَارُ وَلَکِن تَعْمَى الْقُلُوبُ الَّتِی فِی الصُّدُورِ
همانا چشم ها نابینا نمی شود، بلکه دل هایی کور می شود که در سینه هاست
همچنین قرآن کریم از گمراهان دوزخی چنین یاد می کند که:
لَهُمْ قُلُوبٌ لَّا یَفْقَهُونَ بِهَا وَلَهُمْ أَعْیُنٌ لَّا یُبْصِرُونَ بِهَا
آنان دل هایی دارند که با آنها درک نمی کنند و چشم هایی دارند که با آنها نمی بینند
آیا این جز اشاره به همان کوردلی و محرومیت از نگاه دل است؟
