یکی از دوستان شیخ رجبعلی خیاط
به قصد
زیارت شیخ از منزل خارج می شود .
در بین راه ، اندیشه
ی گناهی به سرش می زند ...
به
منزل شیخ که می رسد و می نشیند ،
شیخ می گوید : فلانی ! در چهره تو چه چیزی می
بینم ؟
دردل
می گوید:
" یا ستــار العــیوب "
شیـخ
می خنـدد و مـی پـرسد :
چه کا ر کردی که آنچـه می دیـدم محو و نا پدید شد...؟!!
مولـــوی مـــی گوید:
مثـل مرد ، آب اسـت؛
... و مثـل زن ، آتــش
اگر حـائل از میـان آب و آتـش بــرداشـته شـود ،
آب بر آتـش غـلبـه می کنــد ... و آن را خــاموش می ســازد.
اما اگر حــائل و حـجـابی میــان آن دو برقــر ا ر گـردد ؛،
- مثل اینکه آب را در دیگــی قرا ر دهند و آتــش بـرابـر آن دیگ روشـن کنند -
آن وقت است که آتــش ، آب را تحــت تـاثیــر خــود قــرا ر می دهد.
اندکــ اندکـــ گــــرم می کـند و احیانا جـوشـش و غـلیـان در او بوجـود می آ و رد..
" تا آنجا که ســراســر وجــود او را تبـدیـل به بخــار می ســازد "
الهـــے
بــوے ناب بهشــ✿ــت میــدهــد همــہ نام های قشنــگِ ♡ تــــو ♡
میگـــذارمشـــان روے زخـ✘ــم هاے دلـم...
گفتــہ بــودے " ألـجـبــّــار "
یعنــے کسـے کــہ جبــران میکنــد ،
همــہ ے شـکســ⚡ ــتـگـــی هاے دلــت را ...
گفتــہ بــودے " ألـمُـصـــوّر "
یعنــے کسـے کـہ از نـو مـے سـازد
همـہ ے آنچـہ را کـہ ویـران شـده است درون دلـت...
گفتــہ بــودے " ألـشــّــافـے"
یعنـے کسے کـہ شــفا میــدهـد
تمـــام زخـ✘ــم هاے عمیـــق و نا عــلاج را...
هــواے "دلــم" سبـک میـشــود با زمـزمــہ نـام هاے زیبــایــت...
نفــس میـکشــم در هــواے مهــربانـے هاے نــابــت.
الـهـــے
سپــاس کـہ هسـتــے و خــدایـے میـکـنـے..
⤶ حاج اسماعیل دولابی
