اخلاص ،
یعنی دوست نداشته باشیم آدم دیگری از کارهای خوب ما خبر داشته باشد ،
و قلب خود را،
از "لبخند رضایت دیگران" و "مقام پیداکردن در نزد دیگران"
بی نیاز ببینیم؛
چه رسد به اینکه بخواهیم خودنمـایی کنیم
و به خاطر خـوب بودن و بندگی خـدا ، از بقیه دلبـری کنیم!
لازمه ی قبول کردن این حرف ها، این است که بپذیریم :
" اخلاص خرج دارد و برای مخلـص بودن باید هزیـنه کرد. "
ممکن است برای حفظ اخلاص یک عمل آن را پنهان کنیم
یا از پاداش اجتماعی آن چشم پوشی کنیم
و با لبخند رضایت ، با قدرناشناسی ها برخورد کنیم .
یا اینکه مجبور شویم اساساً کاری را از اول انجام ندهیم
چون می دانیم این کارها را نمی توانیم مخلصانه انجام دهیم.
( البته در صورتی که آن کارها، کارهای واجب و لازم نباشند.)
بالاخره اخلاص ، بسیاری از منافع دنیایی آدم را به خطر می اندازد...
╗ برگرفته از کتاب "شهر خـدا" / استاد پناهیان ╚
