خــداونــد عـزّوجـــل می فرمــایــد : هرگــاه بر جـان بنـــده ام اشتغــال به من غلبــه پیــدا کنـد ، من خواهـش و لـذت او را در ذکـــر و یــــاد خـودم قــرار مـی دهم؛ و چــون خواهــش و لــــذت او را در یـــــاد خـــودم قـــــرار دهــــم ، عـــاشـــــق مــــن می گــردد ؛ و مـن نیــز به او عـشــق مـی ورزم ؛ و چون عـــاشـــق یکدیگـــر شــدیـم ، حجـــاب و پــــرده مـــیان خـــود و او را بـرمیــدارم و آن (مشــاهـده جمـال و جـلال خود) را بر او مســلط گـردانـــم بـه طــوری که وقتــی مردم دچار سهو و غفلت می شوند او دستخوش سهــو و غفلــت نمی شــود...